Gelukkig: ranzige communicatie werkt nog steeds

Moeten we nou per se op Facebook zitten?

En ook nog eens op Twitter? Elke dag een onderbouwde bijdrage leveren aan die strategische belangrijke LinkedIn Group? Kan ik alleen nog maar via social media communiceren met mijn doelgroep / klas / collega's / werkkring?

Een geruststelling voor iedereen die eigenlijk geen zin heeft in alle tweets, likes, comments en uploads. De oude, gedegen methodes van marketing zijn nog steeds effectief. Het levende bewijs daarvan is de Postcode Loterij. Of het nog steeds de jaren zeventig is, bestookt deze Nationale Goudmijn ons onafgebroken met zegels, stickers, muntjes, niet-te-missen voordeeltjes en schreeuwende commercials met als doel meer verkoopcenten los te weken. Maakt niet uit of je al klant bent of niet, er is altijd meer bij je te halen. Petje af: in de feestmaand trapte ik er zelf maar liefst twee keer in, dus het werkt wel.

Niks authenticiteit en branding, het Postcode Loterij Circus gebruikt gewoon de oude trucs uit het boekje. Gratis lot! schreeuwt hun brief me toe, 'U hoeft GEEN nieuwe loten te kopen!' om me over de streep te halen deel te nemen aan de 14e maandtrekking van 2012. Jaja... gratis bellen naar het nummer waar je inderdaad geen nieuwe loten hoeft te kopen, maar betaald aan een extra trekking mee mag doen met de nummers van je huidige loten. Een semantisch trucje, waarmee je aardig wat sukkels geld uit de zak kunt troggelen. Net als dat glimmende GRATIS lot dat prominent voorin geplakt zat in die zinloze agenda die je krijgt bij 4 vellen decemberzegels. Wederom een gevalletje Gratis- me hoela: de eerste trekking is gratis ... mits je (nu weer via een duur nummer) inschrijft op de betaalde reeks vervolgtrekkingen, ook als je die al hebt. Net als die oude Lekturama kenniszendingen van weleer, waarmee je zonder er erg in te hebben vastzat aan een oneindige reeks dure vervolgpakketten. Hebbes, dom klantje!

Daar wint de Postcode Loterij natuurlijk geen vrienden mee, hoe stellig de telefoniste ook beweert dat zelfs bestaande klanten blij zijn met een gratis lotje bij nog eens 13 trekkingen bovenop de trekkingen die ze al hebben. Och ja, neem het ze maar eens kwalijk... 'We're only in it for the money', wist Franka Zappa het al eens treffend te zeggen. En daarin is Postcode Loterij dus best goed geworden, zo te zien aan de populariteit. 14 maandtrekkingen in een jaar dat 12 maanden duurt, ruimschoots strooien met 'gratis', kleine lettertjes en cryptische kromtaal om de aandacht van je ware bedoeling af te leiden. Marketing 1.0, maar dan uiterst effectief en goed uitgevoerd.

Het sterkste van al is eigenlijk nog de vlag die de organisatie gebruikt op haar modderschuit: het Goede Doel. Want daar gaat immers het gros van onze goedbedoelde geld naar toe, toch? Het zou mij persoonlijk niet verbazen dat hun insteek op dit punt ook net als vroeger is: een ondoorzichtige constructie, waardoor er vooral veel geld aan de organisatiestok blijft hangen. Want vertrouwen en een fijn merkbeeld, nee, dat weten de ranzige types van Postcode Loterij dan weer niet te bereiken. Waarschijnlijk dat hen dat ouderwets worst zal zijn.

LINKS
* Van de klachten kun je veel leren over de trucs van Postcode Loterij...
* De Lecturama aanpak: langs de randen van de wet, nog net aan de goede kant...

De Marokkaan heeft het gedaan

Zie je wel: alweer Marokkanen.
Al een week lang verbaas ik me over de discussie rond de afkomst van de jonge voetballers die een grensrechter doodschopten. Aan beide kanten van het spectrum is sprake van krampachtige over-reactie. In eerste instantie werd niet genoemd dat er sprake was van een mogelijke Marokkaanse achtergrond, omdat dat 'niet relevant zou zijn'. Wat weer een mooie aanleiding werd om dat gegeven juist als uitermate belangrijk voor te stellen.

Want een beetje onderwijsmens weet het natuurlijk al lang. Het is goed om te weten wie je voor je hebt, maar weeg wat je weet. Kennis moet bijdragen aan de communicatie, en uiteindelijk aan een betere ontwikkeling. Natuurlijk is het dan handig te weten of de nieuwe leerling uit het Rifgebergte komt of uit Assendelft, en of de familie hier al 20 jaar woont of nog maar 2. Wanneer die voorkennis doorschiet, en een vast gegeven wordt voor vermeende eigenschappen, doe je het ergste dat je een individu kunt aandoen: dan geef je iemand geen kans. Dan plak je een stempel op, dan zet je mensen weg, dan blokkeer je de toegang.

Dan moet ik altijd denken aan Edo Bertels, een klasgenootje op de basisschool. Toen ik met hem ging spelen, weidden sommige klasgenootjes me in op een Groot Geheim:"Edo is van het kamp, hoor". Geen idee toen, wat dat betekende en wat ik daarmee moest. Met Edo zwierf ik door straat en bos, we klommen op daken en in bomen, we trokken aan de bel bij mevrouw Schuurman. Machtig mooi. Dat je bij hem thuis op de muur mocht tekenen vond ik alleen maar reuze interessant. Edo was een leuke jongen om mee te dollen, ook toen ik later hoorde dat er familieleden in de bak en in de eh.. ambulante handel zaten. Elke Edo heeft het recht om op zijn eigen merites te worden beoordeeld, en niet louter op die van een groep waarvan hij deel uitmaakt. Je mag van elkaar weten wat er te weten valt, maar als dat leidt tot uitsluiting geldt een aloude wijsheid: dan wordt het middel erger dan de kwaal.

LINKS
* Over vooroordelen en discriminatie...
* Nederlandse toeristen in het buitenland...

Houd de discussie in toom!

Discussiëren, een ander woord voor van gedachten wisselen over een bepaald onderwerp. Dat klinkt wel mooi maar dat van gedachten wisselen gaat niet altijd op een rustige manier. Discussies leveren nog weleens een ‘slagveld’ op. Denk maar eens aan die keurige politici die elkaar ineens letterlijk te lijf gaan, daar loopt de discussie echt uit de hand. Als je gaat discussiëren heeft iedereen namelijk maar één doel voor ogen, de ander overtuigen van het eigen standpunt en dat kan dus zomaar vuurwerk opleveren!

En daar sta jij dan als discussieleider, om dit in goede banen te leiden. Hoe zorg je dat iedereen aan bod komt, niet steeds diezelfde deelnemer zijn standpunt verkondigt, je regelmatig samenvat zodat iedereen het kan blijven volgen en dat allemaal ook nog eens binnen de gestelde tijd en de doelen die jij van je organisatie hebt meegekregen. Ga er maar aan staan.

Het antwoord is simpel. Je stelt die vragen die passen bij wat jij aan de orde wilt laten komen, veert mee met met kritiek, je gaat in op die kritiek die past bij wat jij belangrijk vindt, je kapt af als jij het te lang vind duren, of als het niet past bij wat jij denkt dat het op moet opleveren, als… Kortom je werkt naar het punt dat JIJ wilt maken.

Vaak wordt bij het leiden van een discussie het eigen doel vergeten, wat een gemiste kans!
Jij als discussieleider bent de vertegenwoordiger van jouw bedrijf op dat moment. Welk belang is er voor hen om jou als discussieleider daar neer te zetten? En - niet te vergeten- welke indruk kun jij als persoon bij deze groep achterlaten?

Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen, zorg ook hier voor een goede voorbereiding.
Wat is je doel en waar wil je met deze groep naar toe werken? Benut deze kans ten volle en laat zien dat jij ‘strijdklaar’ bent en bij voorbaat weet jij dan al één ding zeker: iedereen zal overtuigd zijn van jouw standpunten!

LINKS
* Zo doe je dat, een discussie leiden...
* ...enne... zo dus niet...

De kunst van licht reizen

Wat nam u vroeger mee met kamperen?
Tentje in een zak, pannen op de rugzak erbovenop, en een setje extra kleren voor regen en hitte. Kamperen was heel lang de kunst van het improviseren met beperkte middelen, maar het is zeer waarschijnlijk dat dat al enige decennia niet meer zo is. In 2004 stond ik op een camping in Kroatië als enige op het tentenveld, en werd daar aangesproken door een verkenner van een Nederlands tv-vakantieprogramma. Of ze ons een paar dagen mochten volgen met de camera. We waren de eerste tent-only die ze dat seizoen zagen, een leuk item voor de kijkers thuis. Eh, nee... bedankt. Voor je het weet sta je als vrijetijdsrariteit nationaal te kijk in breedbeeld close-up.

De veranderde tijden zag ik pas echt goed tijdens een recente reis door Amerika. In Europa hadden we al de Droste-camper: een kampeerwagen met een schattig autootje achterop (of zelfs binnenin) om op de kampeerplaats van bestemming de camper als thuisfort achter te laten, zodat je met je stadsbakkie lekker licht door de omgeving kunt knappen. In Amerika zag ik regelmatig de übervariant daarvan: enorme campers die als aanhanger een fourwheeldrive meeslepen, met daar weer fietsen of een bootje bovenop. Weg romantiek van een blik bonen in tomatensaus op een eenpits gasbrandertje.

Bij mezelf herkende ik ook een zekere eh... evolutie. Weliswaar had ik aan een reisstekker gedacht om compatibel te zijn met Amerikaanse stroom, maar ik had onderschat hoeveel apparaten tegenwoordig meegaan. Tel maar mee: 2 telefoons, 2 tablets, 1 laptop, tomtom, scheerapparaat, batterij-oplader, opladers voor 2 camera's. De meegenomen verdeeldoos trok het net. Ik had haast meer apparaten dan kleren bij me, met als dagelijkse routine het in-en uitbouwen van alle stekkers, bij aankomst in een nieuw hotel. Poe.. gelukkig net geen spelcomputer meegenomen!

Vroeger stond ik op Terschelling met honderden anderen in de rij voor de twee openbare telefooncellen op het plein van Midsland. Nu bid ik dat mijn volgende hotel genoeg power heeft om mijn essentiële communicatiemiddelen operationeel te houden. Vooruitgang!

LINKS
* Zo zag kamperen er vroeger uit...
* Gelukkig werkt het Wireles Power Consortium aan een standaard voor draadloos opladen...

Fantastisch Facebookfeest zet Haren op de kaart

Jaloers keken de burgemeesters van Biggekerke, Helmond, Hengelo en Juinen toe. Hun collega Bats van de Groningse gemeente Haren had dat maar mooi voor elkaar gebokst. Natuurlijk had het lot een handje geholpen, in de vorm van de naïeve uitnodiging van de 16-jarige Merthe aan de hele wereld om haar verjaardag te komen vieren. Maar nadat Burgemeester Bats ('BB') van zijn verbazing was bekomen, zag hij gelijk de enorme kans die Haren in de schoot geworpen kreeg.

BB belde direct met het comite Binnenstad, de Harense Horecagroep en de VVV. Die zagen eveneens fantastische mogelijkheden om de kreet 'Haren, groene parel van het noorden' eens ongewoon in te vullen. Ga maar na: hoevaak maak je mee dat 20.000 nieuwsgierige mensen zomaar van plan zijn je stad te bezoeken? Uit het budget voor stadspromotie en misdaadpreventie werden groene linten gekocht die langs een mooi verlichte wandelroute door het pittoreske dorp de weg wezen van station naar het braakliggende terrein tussen Haren en Glimmen. Langs de route - waarbij je een mooie indruk kreeg van de Harense art deco, Amsterdamse School en Delftse School bouwstijlen - verkocht bakker Haafs in allerijl gemaakte Groninger Koek in de vorm van een X, en voerden Harense amateurmusici en toneelspelers korte acts uit hun eigen repertoire op. Op Terrein X werden bezoekers ontvangen door de 3 allerbeste DJ's van Groningen, de grappigste man van Haren en de meest vrolijke popgroep van heel Groningen Midden-Zuid.

BB zelf heette bezoekers persoonlijk welkom, bij de ingang van het terrein waar B&W zoveel mogelijk mensen een 'Groene Parel' opspeldden."Fijn dat jullie er zijn, leuk dat je Haren komt bezoeken!", waarna bouwbedrijf Venema het terrein in een zachtgroene gloed hulde door kleurfilters te plakken over de bouwlampen die voor verlichting zorgden. Green Dance Valley. Dankzij Astoria was er voor wie dat wilde, nog iets te eten en te drinken in de vanuit heel Groningen opgetrommelde eet- en drinkkraampjes. Op de terugweg naar het station, langs de kortere Groene Route 2 kregen de bezoekers nog een vers gedrukte flyer waarin ze bedankt werden voor hun komst... en uitgenodigd voor Project X2 volgend jaar, zelfde tijd, zelfde plaats. Met nieuwe acts, een andere boeiende aanlooproute met entertainment en voor dragers van het Groene Parel speldje een extra verrassing.

Goed gedaan BB. 'Opportunity kicked the door in' dankzij social media, en je herkende het toen je het zag. Haren in één keer op de kaart gezet en de basis voor vervolg gelegd. Haren Helemaal Hip.

LINKS
* Als je nog ideetjes nodig hebt voor je feestje...
* Geen zin in een gewoon feest? Combineer dan wat alternatieven...

Ik wil mensen die geweldloos communiceren slaan!

Laatst gebeurde het me weer. Ik maakte me ernstig zorgen om een vriendin die in de problemen zat. Ik nam contact op met een gezamenlijke kennis om te overleggen wat ik zou kunnen doen. Ik sms'te haar, schreef in dat bericht letterlijk 'ik maak me grote zorgen'. En ik kreeg als antwoord onder andere de geweldloos-communiceren-zin 'ik lees dat je je grote zorgen maakt' en vervolgens een nietszeggende zin over dat ze ging nadenken of ze op mijn vraag inging of niet. Nooit meer iets van gehoord.

Ik lees dat je je grote zorgen maakt! Knap van haar dat ze dat uit mijn tekst haalde. Ik vroeg om hulp! Niet om een lesje studerend lezen! Ja, als ik schrijf 'ik maak me grote zorgen' dan is in het algemeen de conclusie gerechtvaardigd dat ik me grote zorgen maak. Dat is een feit, heel fijn dat de ander dat heeft opgemerkt. Maar wel volstrekt zinloos. Want uiteindelijk deed ze niets, dus voel ik me dan erkend in mijn emotie? Wat een basisgedachte is achter geweldloos communiceren (gevoelens benoemen)? Nee natuurlijk niet. Ik voel me weggestuurd, terwijl die ander denkt dat ik niet weet dat ik weggestuurd ben, want ze heeft mijn emoties toch erkend?

De theorie bij geweldloos communiceren is dat je de feiten neerzet en dan aan die feiten gevoel verbindt. Dus je hoort niet te zeggen 'je zou toch vroeg thuis zijn vandaag? Want daarin is het feit dat de ander er nog niet is impliciet. En het idee dat de spreker heeft over een afspraak die er zou zijn over hoe laat iemand thuis was wordt meteen gepresenteerd als een schending van die afspraak: he klojo, je bent er nog niet en je zou er allang zijn! Volgens de aanhangers van het geweldloos communiceren  moet je zeggen 'ik zie dat je op dit moment niet thuis bent en dat ervaar ik als strijdig met onze afspraken'. Daarmee zet je eerst een feit neer  (die ander is ontegenzeggelijk niet thuis) en verbindt daar je gevoel aan 'we hadden volgens mij een afspraak en voor mijn gevoel heb je die geschonden'. Als mijn lief dat zo tegen mij zou zeggen, wist ze zeker dat ik nooit meer thuis kwam. Wat bedoeld is om het gesprek zuiver te houden en minder aanvallend werkt bij mij als een rode lap op een stier.

Ik wil mensen die zo omzichtig praten het liefste heel hard slaan. Maar echt heel hard. Er is niets oprechts aan zo voorzichtig en neerbuigend praten. Het klinkt of je je kleuter vertelt 'wat had mammie ook weer gezegd?' Als ik zeg dat ik ontzettend boos ben om iets, dan word ik pas echt boos als iemand het waagt om de woorden 'ik hoor dat je boos bent' uit te spreken. Het is simpel: Geweldloos communiceren lokt zinloos geweld uit. Gewoon ouderwets een potje ruziemaken over wat feit en wat gevoel is, dat lucht zoveel meer op dan dat hele op-je-handen-zitterige-ontevredenheid-uitstralende-onoprecht-en-geconstrueerde-geweldloze gecommuniceer.

Of had iemand daar iets op? Heeft iemand nu de behoefte om te zeggen 'ik lees dat je geergerd bent?'. Ik daag u uit!
:-)

LINKS
* Over NVC - Geweldoze Communicatie, gebaserd op het gedachtegoed van Marshall B. Rosenberg...
* Ze noemen het 'communiceren vanuit het hart'...

Groeten uit mooi Facebook

Opletten geblazen in dit mediatijdperk.
Een strookje blote huid teveel, of een rare broek met kwastjes: voor je het weet sta je te kijk op alle schermen van huiskamer, tablet en smartphone. "Privacy, dat is iets uit het verleden" liet Facebook oprichter Zuckerman zich een tijdje geleden achteloos ontvallen.

Dat maakt de actie rond de Engelse Prins Harry nou juist zo pikant. Voor de zoveelste keer werd iemand van de Britse royalty door de pers op de korrel genomen. Een foto van een naakte Harry met de handen voor zijn zakie kreeg als kop mee de gevatte tekstschrijversvondst " Harry grabs the crown jewels". De reactie kwam snel: militairen plaatsten een paar foto's van zichzelf waarmee ze zich solidair toonden met hun prins en collega. Een naakt saluut als eerbetoon, met de eigen kroonjuwelen eveneens verborgen achter van alles dat maar voorhanden is. Een voorbeeld dat binnen een paar dagen gevolgd werd door duizenden uit de hele wereld. Support Prince Harry with a naked salute.

Met deze actie vegen de supporters de vloer aan met de bedenkelijke moraal achter de publicatie van de originele foto. Door het initatief te nemen draaien ze de boodschap van de originele foto om. Halfbloot and proud of it! Vroeger zouden we dat een ludieke actie noemen, nu heet het een viral. Een positieve viral, want het slaat een geducht wapen uit de handen van dat gevreesde mediamonster. Door op deze manier zelfbewust Harry een hart onder de riem te steken, maken ze zich een beetje meer immuun voor de gevaren van internet. De middelen die je privacy bedreigen gebruiken om juist het tegenovergestelde te bereiken. Dat is geen viral, dat is iets veel krachtigers: dat is een medicijn.

LINKS
* De Facebook groep 'Support Prince Harry with a naked salute'...
* De naakte waarheid: de Golden Earring maakte er zelfs een album over...

Ruis op de lijn

Wat zeg je? Hoor je me nog? Jij klinkt nu als een robot!
Allemaal uitspraken die we tegenwoordig regelmatig horen en als we ze horen weten we, er is ruis op de lijn. Het bijzondere is dat we ondanks deze ruis vaak toch blijven proberen het gesprek te blijven voeren. Zou het niet beter zijn om de verbinding te verbreken en opnieuw contact te zoeken?

Dit voorbeeld is synoniem voor hoe wij mensen met elkaar communiceren. Er kan steeds van alles mis gaan, er is eigenlijk continu 'gevaar' voor een ruis op de lijn. Die ruis hebben we tegenwoordig niet alleen als we face to face met elkaar communiceren. Met alle social media is een pingetje, whats app, mail of sms snel verstuurd. En je had toch echt goed uitgelegd wat je bedoelde maar hoe komt het dan dat door jouw goed bedoelde opmerking, de ander nu laaiend is? Kortom: communiceren met een ruis is niet fijn. De vraag is dan natuurlijk, hoe kunnen we deze ruis zoveel mogelijk beperken?

F. Schulz von Thun vertelt dat ons innerlijke team daarbij kan helpen. Een innerlijk team ziet hij als een verzameling van alle stemmetjes die tezamen in je gedachten een rol spelen bij het nemen van een beslissing. Stel dat een collega van je zegt: ‘Mag ik jouw programma voor die communicatietraining van je lenen? Je hebt daar zoiets moois van gemaakt en ik heb zelf helemaal geen tijd gehad om dat onderwerp goed uit te werken.’ Onmiddellijk hoor je twee stemmen in jezelf praten. De een zegt: "Natuurlijk krijg je mijn programma. Fijn dat ik je helpen kan en wat leuk dat je mij dat vraagt!" De andere stem zegt:"Wat krijgen we nou? Ik heb me daar een ongeluk aan gewerkt en dan uitlenen? Ik heb het allemaal in mijn vrije tijd gemaakt en dan ga jij met de eer strijken. Zoek het zelf maar uit!"

Natuurlijk praten en strijden er meer stemmen in je hoofd als je verder vraagt. De stem die zegt: uitlenen is goed voor mijn carrière. De stem die collegialiteit hoog in het vaandel heeft. Een stem die zegt: nu kan ik eindelijk iets terugdoen. Of: jij hebt mij vorige keer te pakken genomen, nu help ik jou niet (de stem van de wraak). En de stem die zegt: laat haar nog een dagje smeken, iets dankbaarder mag wel.

Kiezen is een dilemma en met behulp van dit hele innerlijke theater kun je in beeld brengen en bespreken welke stemmen het voortouw nemen bij de beslissing. Dus ken je innerlijk team en beperk de ruis!

LINKS
* Peter Koelewijn, ruis op de lijn...
* Hoe bedoelt u? Door Schulz von Thun...

Een Imperium dankzij pubergedrag

Oke, ik geef het toe: Mijn naam is Aletta en ik kom uit Hengelo.
Hengelo, stad van Holland Signaal, Holec, pretpark de Waarbeek en eh...stad van dus helemaal niks! Echt niks! Dus ik snap 'bosjongen' Ray wel. Vorig jaar dook hij op in Berlijn, weet u nog? Met dat idiote verhaal dat hij jaren in de bossen had gewoond met zijn vader. Maar vorige maand viel hij door de mand: het ging om de 20-jarige Robin die Hengelo ontvlucht was. Als ik moest kiezen tussen zeggen: "Neu, ik kom oet Hengel", of "Ik woon al jaren met mijn vader in het bos", dan wist ik het ook wel. "Mijn naam is Aletta en ik woon al jaren in het bos". Dat bekt toch lekkerder dan "ik kom uit Hengelo".

Maar het is wel typisch pubergedrag - gevolg van een nog onvolledig ontwikkelde amygdala in je puberbrein - om de wereld om je heen zo bekrompen te vinden, dat je besluit radicaal iets te doen waarvan je de consequenties niet echt kunt overzien. Normaal gesproken behoedt de amygdala je voor al te impulsieve handelingen en helpt de rest van je brein je om langetermijn consequenties van je handelingen te overzien. Robin ervaart nu aan de lijve wat de gevolgen zijn van die onvolgroeide amygdala. Hij moet nu tienduizenden euro's terugbetalen aan de Duitse staat. Voor de verzorging die hij gehad heeft in de weken dat hij claimde een bosjongen te zijn.

Duitsers kennen nog zo'n geval, de beroemde Kaspar Hauser. Een 16-jarige jongen die 'out of the blue' opdook in het Neurenberg van 1826. Hij was verwaarloosd, kon nauwelijks spreken en onduidelijk was waar hij vandaan kwam. Nooit is opgehelderd of het een koningskind was, een slachtoffer of iets anders. Misschien was hij net als Robin wel een puber die zijn herkomst verborg en een andere identiteit aannam. En ontvluchtte hij eigenlijk Langeweil of Nirgendwo, zeg maar het Duitse Hengelo van zijn tijd.
En nu we toch bezig zijn: de tweeling Romulus en Remus werden gevonden in een rieten mand in de Tiber, en opgevoed door een wolvin. Romulus vermoordde zijn broer, en gaf zijn naam aan de stad die ze stichtten: Rome. Zouden dat niet ook wegvluchtende pubers kunnen zijn geweest met een kletsverhaal? Niks wolf, gewoon weg uit dat oersaaie Efesus of Syracuse? Hadden ze dat toen doorgeprikt, dan had het Romeinse Rijk nooit bestaan. Zo zie je maar: Pubers, ze halen soms het bloed onder je nagels, maar ze beschikken wel over enorm potentieel. Handle with care.


LINKS
* 'Bosjongen' Ray komt eigenlijk uit Hengelo...
* Kaspar Hauser was een van de grote raadsels van de 19e eeuw...

De ukelele iPad

De iPad is de kameleon van onze tijd.
En met iPad bedoel ik natuurlijk de tablet in het algemeen. Want Apple is er binnen twee jaar in geslaagd om de merknaam iPad synoniem te maken voor 'tablet'. Net zoals Bayer dat ooit met asperine deed voor hoofpijnmiddeltjes. Rare markt hoor, tabletten.

Hoe dan ook: het succes van de iPad is de enorme eh... stortvloed aan apps die ervoor zorgen dat je iPad allerlei functies nadoet, van bloeddrukmeter tot wijkopzichter. Voor het tijdschrijft Kunst Kraak schreef ik een artikel over de prachtige apps die er bestaan voor actieve kunstbeoefening, voor alle kunstdisciplines. Tekenen, schrijven, film, theater, muziek en dans: 'There's an app for that'.

Erg grappig in dit verband zijn iPad bands, waarbij je een aantal mensen op rij ziet met een tablet in de hand. Elk daarvan is een instrument, door de iPad soms behoorlijk goed nagedaan als touch instrument. Zonet ontdekte ik een nieuwe loot aan die boom, namelijk Futulele, een ukelele app met een soort opzetstukje dat als hals fungeert. Huh, breekbaar lijkt me, maar hilarisch (zie de video). Vooral ook omdat het opzetstukje een case is waarin een iPhone gaat. Op het touchscherm van de iPhone pak je de akkoorden, terwijl je op de iPad aanslaat.

Er lijkt geen grens aan wat je een iPad kunt laten nadoen. Mij lijkt die grens vooral de breekbaarheid van het geheel. Mijn basigitaar heb ik nog nooit laten vallen, terwijl mijn iPad me al regelmatig net niet uit mijn vingers glipte. Dat glibberige ... is there an app for that?



LINKS
* Lees mijn artikel 'Eén app-araat voor alles' vanaf mijn LinkedIn profiel (onder Slideshare Presentations)...
* >Tussen alle bruikbare toepassingen staat in de App Store ook de 'Most Useless App Ever', een vriend-emulator...

Social Media: Know, Like & Trust... of ?

Social Media is de nieuwe marketing.
Met Facebook, Twitter, Pinterest en LinkedIn bouwt Jong & Oud aan een eigen merkbeeld. Een merkbeeld waarmee je jezelf in de wereld zet, en dat verregaande consequenties kan hebben voor je verdere loopbaan. In je onderbroek met een rubberen kip op je hoofd bij dat rare feestje afgelopen zomer? Pas maar op. Straks zet iemand er een foto van op z'n Facebook prikbord. Voor een Sherlock Holmesige personeelschef net voldoende om die ander aan te nemen.

Wat voor personen geldt, geldt ook voor bedrijven. Dus zoekt iedereen nieuwe mores en codes om goed invulling aan social media te geven. Een veel gehoorde formule daarvoor is Know Like Trust. Eerst moet je zorgen dat mensen je kennen (Know). Het beeld dat je informatie schetst moet ertoe leiden dat ze een positieve houding naar je ontwikkelen (Like) en dat moet de basis vormen voor het vertrouwen (Trust) dat nodig is om zaken met je te doen.

Een mooie formule, maar niet iedereen houdt zich eraan. Regelmatig fiets ik door het Twentse landschap om me heen en daar zie ik al jaren voorbeelden van mensen die het niet willen begrijpen. Staat er ineens een kraampje aan de straat met eieren, zelfgemaakte jam, kalebassen, een kool of sla. Niemand in de buurt, wel prijsjes op de producten. Of je het geld zelf even in het potje wil doen (het lichtblauwe, in bijgaande foto) dat ook wisselgeld bevat. Oei, deze hobbyboeren treden de Nieuwe Regels met voeten: ze gaan al uit van wederzijdse Trust nog voordat we elkaar Knowen, laat staan Liken. Spelen met vuur!

Toch werkt dat verkeerdom-systeem prima.
Ik koop al jaren af en toe een lekker potje van weer een andere kraam. Van deze kraam kocht ik voor 2 euro een pot jostabessen jam. Geen idee wat jostabessen zijn, maar ik kan het aanraden: de jam is heerlijk.
Trust me.

LINKS
* Jan Vermeiren is dé specialist rond Know Like Trust en netwerken...
* De smaak te pakken, en zin om zelf jam te maken? ...

Waarom werk ik eigenlijk?

Waarom schrijf ik dit?
Kan ik niet beter gaan chillen op een random plek, of vanaf een terras lekker loom mensen kijken op het Leidseplein? Heeft dit zin? Bereik ik er wat mee?

Misschien had u het al geraden, maar ik lees op dit moment 'Waarom werken wij' door Frank van Luijk (Van Gorcum, 2011). Dat verklaart die vragen hierboven. Overigens had ik er ook zonder Luijk's boek en die eeuwige terugkeer van het arbeidsethos en Maslow al een antwoord op: werken is vooral erg leuk. Stel dat ik het niet zou doen, dan zou ik toch allerlei activiteiten ondernemen die wel heel erg lijken op wat nu mijn werk is. Kortom, werk is een logische vorm om alles wat ik kan en weet aan het werk te zetten. Net zoals het voor een sporter prettig is om de eigen fysieke mogelijkheden steeds beter onder controle te krijgen en als gevolg daarvan steeds scherpere prestaties te kunnen neerzetten, vind ik het spannend om situaties richting te geven die met mijn opleiding, voorkeur, talent en contacten te maken hebben. Ik vermoed dat ook mijn werk het soort endorfine ontwikkelt waar sporters zo lekker op gaan.

Ho nou, werpt u misschien tegen: voor veel mensen is werk een noodzaak om voedsel te verwerven, om een gezin te onderhouden, om te overleven. Inderdaad, dat is iets anders, zoals er ook verschillende soorten werk zijn. Wat alle werk echter gemeen heeft, is dat het mensen aanleiding geeft om na te denken over wat ze willen. Je werk is het mooiste dat er is, of je wilt juist iets heel anders. Een dag vakantiewerk in de supermarkt, en ik wist zeker dat ik zoiets niet wilde. Zo is werk zelf de ultieme arbeidscoach, een krachtige stimulans om je te ontwikkelen.

Dus waarom werken we eigenlijk? Ik denk omdat het mooiste dat mensen kunnen doen, is zichzelf ontwikkelen, enigszins sturen waar ze naartoe willen. In die beweging is werk niet het doel, maar wel de brandstof. Het brengt ons in beweging. Het houdt ons bij de les.

LINKS
* 'Waarom werken we eigenlijk'- door Frank van Luijk...
* Verkeerdom: in plaats van leerverschaffing deden ze vroeger aan werkverschaffing...

Prikkelen we het kinderbrein wel genoeg?

Leuk artikel in HP / De Tijd van week 15.
Of ons onderwijs nog wel effectief is met kids van nu die griezelig veel kennis & kunde onder de vingertoppen hebben dankzij smartphone en tablet. Gelukkig was ook daar de conclusie dat inspirerende docenten en ouders onvervangbaar blijven voor sturing en begeleiding. Toch fijn als geruststelling in onze tijd van versoepeling van het ontslagrecht.

En passant kreeg ik een leuk lesje in dood papier. Ik had het artikel (van april) uitgescheurd voor mijn archief en merkte gister dat de verkeerde pagina's afgereisd zijn met de speeltuin oudpapier vrachtwagen. Hmmm.. toch maar even naar de HP/De Tijd site om een exemplaar na te bestellen. Dat ging niet: na invullen van alle gegevens bleef het formulier hangen na een druk op 'Verzenden'. Vooruit...even refreshen en opnieuw. Helaas, weer hangen. Misschien een Firefox issue, dus hop naar Explorer. Drie computers en 7 browserversies later was mijn geduld op: na 8 x dat ellenlange formulier invullen was mijn volwassen brein meer dan voldoende geprikkeld, om niet te zeggen al iets rood uitgeslagen van irritatie.

Een gewoon mailadres krijg je niet meer op zo'n site, dus dan maar telefonisch. Het enige nummer is dat van de abonnementen afdeling. Die gaan weer niet over losse nummers en verbonden me door... naar de redactie. En die nam natuurlijk niet op. Einde oefening.

Of nee, ik heb toch een iPad? Even naar de App Store, de gratis AKO app opgehaald en gebladerd naar Opiniebladen. Kijk, het Week 15 nummer. Direct besteld en afgerekend met mijn PayPal account. In de AKO app naar Mijn Bladen en het nummer downloaden. Binnen 3 minuten was het geregeld.

Papier of app, het scheelt niet eens zoveel letters (de helft). Maar het ene ging 10 x zo vlot als het andere. Een spannend perspectief voor ons onderwijs. Maak je brein maar vast nat, kinders!

LINKS
* Met de AKO tijdschriften app haal je oude nummers binnen op je tablet, smartphone, Mac of PC...
* Een stukje van het artikel `Prikkelen...`is te lezen op de HP-De Tijd site...

Overtuigen & Beïnvloeden, jij ook?!

Dit doen we allemaal de hele dag!
Denk er maar eens over na, waarom vind jij het niet prettig als je partner altijd bepaalt wat de vakantiebestemming wordt of wat er iedere dag weer gekookt en gegeten wordt? We willen graag zelf invloed uitoefenen op keuzes. Het liefst zo, dat de ander ervan overtuigd is dat het inderdaad beter is om jouw voorstel

of idee te kiezen. Maar daarbij ontstaat dan ook meteen de vraag; wanneer heb ik de ander echt overtuigd?

Daar zijn vele theorieën en modellen over geschreven, maar hoe zou je dat zonder al te veel moeite zelf toe kunnen passen? Wat je daarbij kan helpen zijn overeenstemmingen. Tsja daar heb ik wat aan, een lekkere open deur, hoor ik je denken.

Stel nu dat jij graag een zonvakantie wilt dit jaar. Als je partner het dan met je eens is dat een vakantie pas echt geslaagd is als het gegarandeerd zonnig is, ben jij een stapje dichter bij die zonvakantie. Als je partner het dan ook nog met je eens is dat een vakantie ook bedoeld is om te relaxen en bij te komen, ben je weer een stapje dichterbij. En kom je bij die zonvakantie uit, dan heeft je partner er ook echt zin in, jij hebt hem tenslotte de juiste overtuigingen aangereikt. Veel zonplezier!

LINKS
* Menselijke gebreken voor gevorderden...
* Argumenten niet uitspreken, maar verstoppen: het groezelige terrein van de sublimale boodschap...

Wat hoor ik daar??

In een gesprek met een klant krijgen we vaak een stroom informatie. Hoe filter ik daaruit wat mij helpt mijn doel te bereiken? En in zo'n gesprek komen ook allemaal interessante belangrijke onderwerpen voorbij waar ik wat over wil zeggen, maar waar start ik dan? Eigenlijk is het simpel: het gaat niet om de vraag die ik stel, maar om het antwoord dat ik wil horen. Dat antwoord is het filter dat ik gebruik om te luisteren. En wat hoor ik dan precies, hoe helpt me dat dan?

Zoeken naar goede aanknopingspunten om je gesprek te voeren naar een punt waar zowel jij als de klant er baat bij hebben is een kunst, maar valt goed te leren. Een kunst, geen kunstje, want voor elk gesprek moet je je opnieuw open kunnen stellen om goed ontvankelijk te zijn voor wat er gezegd wordt en de sfeer waarin het gezegd wordt. Verschillende mensen vragen om verschillende reacties, en andere situaties vragen om andere filters.

Social Media is zo'n andere situatie. Het zijn betrekkelijk nieuwe media voor bedrijven om naar hun klanten te luisteren, en het gesprek met ze aan te gaan. Maar wat voor 'het echie' geldt, geldt ook hier: goed luisteren en kijken hoe je effectief kunt filteren. Bij Coca-Cola gebruiken ze al jaren social media voor de dialoog met klanten, en dat leverde 3 Tips op van Natalie Johnson, Coca Cola's Digital Manager of Communications.

Ten eerste is het goed om je hoofdpunten nog eens te herformuleren. Online kan het over van alles gaan, maar voor meting, monitoring en sturing is het noodzakelijk om per merk een (beperkt) aantal hoofdpunten vast te stellen. Hetzelfde geldt voor je meetmethode: gebruik standaard meetwijzen die iedereen gebruikt, zodat je ook goed weet waar je naar kijkt, hoe het werkt en niet wordt afgeleid door allerhande zaken die je blik vertroebelen. En tenslotte: kijk wie er succesvol is in het voeren van gesprekken in dit medium, en laat hen nieuwe mensen trainen om hier ook goed in te worden.

Dat klinkt eenvoudig, en dat is het in principe ook. Weten waar je naar op zoek bent, goed signalen op kunnen pakken die daarop aansluiten en zin hebben om het gesprek aan te gaan. Veel meer heb je niet nodig, of het nou gaat om face to face dialogen, of online conversaties.

LINKS
* Luister Coca Cola's Natalie Johnson, over hun best practices rond social media conversations...
* Vooraan beginnen? Bekijk de Wiki-How 'How to Have a Great Conversation'...

In twee weken superslank!

Wie kent ze niet, die mooie advertenties?
In weinig tijd klinkende resultaten. Zonder veel inspanning. Te mooi om waar te zijn. En dat is het dan ook.

Holle frasen en loze beloftes zijn van alle tijden. In het digitale tijdperk krijgen we er nog wat mogelijkheden bij om zaken fraaier voor te schotelen dan ze zijn. Zo verdiepte ik me voor het tijdschrijft Kunst Kraak van Kunstfactor over de mogelijkheden van leren via YouTube, ofwel instructievideo's waar je wat van opsteekt. Dat je dus geen leraar meer nodig hebt, maar via online filmpjes leert gitaarspelen, fotograferen, dansen en zingen. Een leuk onderwerp, en ik kwam echt een hele trits fraaie clips tegen. Maar voor ik het wist zat ik toch weer allerlei andere zaken te bekijken die vanaf YouTube's zijlijn lonkten. Een leuk filmpje met poezen, een blooper clip van Canon, de nieuwste van Snow Patrol. Afgeleid.

Want aandacht, dat is het Nieuwe Goud van onze tijd. Voor je het weet ben je het kwijt, en je kunt er niet genoeg van vrijmaken om alles te doen wat je nog wilt doen. Dat is gelijk het grote probleem met leren van video's: je hebt er wel veel discipline voor nodig, en je moet er zelf voor waken dat je niet te hard gaat of te lang blijft hangen. Toch handig, een echte docent en vaste studietijden. Een dilemma waar veel makers licht overheen stappen, net als die van de slankmaker ads. Het artikel (met 10 Do's en Don'ts) dat ik schreef heet dan ook 'Speel viool in 5 minuten!', alsof je dat dankzij internet video's zou lukken.

Oeps, heb ik ongemerkt tijdens het typen van dit artikel alle chips weggegeten. Damn. Vanavond geen studie, maar sportschool. Nee, die pondjes gaan er ook in het digitale tijdperk niet zomaar vanaf.

LINKS
* Lees het artikel (met afbeeldingen, zonder links) vanaf mijn LinkedIn profiel (onder Slideshare Presentations)...
* Afvallen kan nog sneller: Slank in 1 Dag...

Een leven lang gratis leren

Bent u nieuwsgierig naar goede, nieuwe kennis? Hebt u een iPad?
Dan is iTunes U voor U. Apple koppelde deze (gratis) app aan iTunes, en eenmaal geïnstalleerd krijg je links naar een ongelooflijke hoeveelheid opnames van colleges en lezingen vanuit de hele wereld. Zie het als een soort educatieve mega-podcast. De U staat er niet voor niets, maar geeft aan dat het materiaal ook daadwerkelijk van 'echte' opleidingen komt, zoals universiteiten en hogescholen. Maar ook van buiten de Campus is materiaal te vinden, net als van basisscholen en uit het voortgezet onderwijs.

Interesse in Machinetaal? De kernconcepten uit de chemie? Wiskunde oefeningen of de grondslagen van de antieke beschaving? De enorme breedte aan onderwerpen en kennis maakt van iTunes U een soort internet in het internet, een kennis Drostebox. Nooit meer wachten tot er een college gepland staat in de eigen provinciale universiteit, maar gewoon eentje volgen van elders uit de wereld, op een moment dat het je schikt. Grenzeloos leren, anytime, anyplace, shoppen uit het totaalaanbod aan wetenschappelijk materiaal.

Natuurlijk is dat mooi, en ik moet zeggen dat ik zelf ook enthousiast ben over de indrukwekkende sliert onderwerpen die ik al na een paar minuten op wist te trommelen. Het triggert wel mijn eigen zin in studie, maar zou dat voor iedereen gelden? Ondanks het enorme aanbod en een tablet als machtige toegangspoort ben ik toch wat sceptisch. Het is al lang duidelijk dat alleen aanbod onvoldoende is, er komt meer bij kijken om een middel tot een succes te maken, naast alleen het bestaan ervan. Wat dat is? Ik zou het zo niet kunnen zeggen. Misschien is het een instant hit, misschien evalueert iemand over 5 jaar de reden van het falen ervan en vat hij/zij de belangrijkste redenen daarvan samen in een pakkende Powerpoint. Die zou ik wel graag willen zien. Dus hopelijk nemen ze die op, en kijk ik ernaar via mijn iTunes U v 2017.

LINKS
* De University of Wisconsin heeft specifiek beelden bij hoe iTunes U in hun toekomstbeeld past...
* Check wat Apple zelf allemaal te vertellen heeft over iTunes U...

Beperk het taalgebruik met Woordwetten

Is het geen idee om wettelijke grenzen te stellen aan de hoeveelheid woorden die je mag gebruiken?
We leven in een informatiemaatschappij, en moeten immers alle zeilen bijzetten om de stortvloed aan data te filteren. Een grens aan die stortvloed zou kunnen helpen. Bijvoorbeeld, iedereen een emmer taal per maand, in plaats van drie tankwagens vol. Een wettelijke beperking van de hoeveelheid overbodige woorden in je communicatie. Dat klinkt misschien raar, maar verschilt niet veel van de zogenaamde weeldewetten die al vanaf de vijftiende eeuw bestaan.

Pronkzucht werd destijds als een ongewenst maatschappelijk verschijnsel ervaren. Door kleding kon je goed zien wie waar in de standenmaatschappij thuishoorde, dus werd de drang om zich anders en beter voor te doen beteugeld door verboden op het dragen van te weelderige of indecente kledij. Wie zich buiten de dresscode van de eigen groep begaf, maakte zich schuldig aan zware zondes als eerzucht en verloedering. Die wetten bleven niet beperkt tot uiterlijk vertoon. De rijkdom van de Gouden Eeuw maakte dat er weeldewetten werden uitegvaardigd die de omvang van feestmaaltijden aan banden legde. Zo bepaalde een Amsterdamse weeldewet onder meer dat een feest niet langer dan twee dagen mocht duren, met een maximum aantal gasten van vijftig. En niet meer dan zes muzikanten. De hoge kosten van dergelijke braspartijen kon mensen in grote financiële problemen brengen - en daartegen moest dus bescherming komen.

Zo raar is het dan toch niet om na te denken over Woordwetten?
Dat je niet buitensporig van de overvolle communicatiekanalen gebruik mag maken. Dat je de taal en inhoud die je brengt moet afstemmen op wie je bent en wat je werkelijk te vertellen hebt. Een onzinfilter. Een woordenweegschaal. Een mooie job voor Google om Personal Page Rankings te laten samenstellen zodat we al voordat we naar iemand gaan luisteren weten hoeveel de woorden die komen gaan waard zijn. Een Bullshitfactor plugin die bij aankomst op blog of site een suggestie geeft over de inhoudelijke relevantie.

Words without worth are worse than worthless.
Of zeg ik nu iets teveel?

LINKS
* De Weeldewet van 1655...
* Information Overload... bestaat dat eigenlijk wel?

Greatest Speeches of all Time – gaat dat zien!

Een gratis triple-dvd box, dat was boffen.
Want collega Ben had 'Greatest Speeches of All Time' al een tijdje ongezien op zijn bureau slingeren. Niet dat ik dat allemaal bijhoud hoor, of lig te azen op een kans op een goedkope dvd. Maar hij besteedde zelfs een post op dit blog (jan '12) aan het feit dat hij er nog niet naar gekeken had - en zelfs niet van plan was om dat te doen. Sneu hoor.

Dus doe maar hier die set!
Na tig trainingen te hebben gegeven over presenteren, retoriek, lichaamstaal en al die andere zaken waarmee je je boodschap over het voetlicht krijgt popelde ik om op play te drukken. Hoe staan ze erbij, die Grote Sprekers van weleer, als ze hun Historische Zegje doen? Gebruiken ze trucs die we tegenwoordig allemaal kennen? Staan hun woorden nog steeds overeind in een mediatijdperk waarin over het kleinste detail wordt nagedacht? Staan ze ongemakkelijk met hun handen te wapperen alsof ze niet weten waar die moeten blijven? Spannend om Power van Toen eens te bekijken met Nu Ogen.

Ik kan hem van harte aanraden, die box. Het aardige van al die monumentale woorden is nu juist, dat ze helemaal geen grootse setting nodig lijken te hebben. Wat juist opvalt is dat het zo eenvoudig is - althans lijkt- om een goed verhaal af te steken. De meeste sprekers staan er tamelijk ontspannen bij. Ongetwijfeld heben ze vooraf goed doordacht hoe ze erbij staan, wat ze gaan zeggen en ingeschat in wat voor context ze hun zegje gaan doen. Het mooie is, dat die historische woorden er dan zomaar uit lijken te rollen. Alsof het helemaal niet zo moeilijk is om zo'n enorme indruk te maken. Dat zoiets zomaar binnen handbereik is, voor gewone mensen, zoals u en ik. Het besef, dat je het eigenlijk best zelf zou kunnen. Dat zien, dat is genieten.

LINKS
* Het Debatbureau organiseert zelfs workshops en lezingen 'Historische Speeches'...
* Of-ie goed is of niet, de Oliecris speech van Joop Den Uyl uit 1973 is zeker geschiedenis...

Rommelen met de waarheid

De digitale revolutie kent haar eigen slachtoffers. Wie dat zijn dan?
Ook onder het geweld van revoluties valt waarheid als eerste. Neem een respectabele krant als De Volkskrant. Die onthulde op 30 december breeduit over twee pagina's hoe Noord-Korea de waarheid geweld aandoet door een foto van de rouwstoet van Kim Jong-il te photoshoppen. Met als redactioneel decor een verhaal met voorbeelden hoe eerder met foto's is geknoeid. Noord Korea is natuurlijk een gemakkelijk doelwit, maar vervelender dan dat: het is niet waar.

Voor een oppervlakkig kijker zijn de 2 foto's die de Volkskrant toont gelijk, maar wie er even de tijd voor neemt, ziet dat het om 2 verschillende foto's gaat, kort na elkaar gemaakt. De weggepoetste mensen waarvan sprake is, kunnen theoretisch best weggelopen zijn. De tekst suggereert dat het om dezelfde opname gaat. Vreemd, in een artikel dat juist gaat over accuraat fotogebruik. Het leek me wel aardig de redactie daarop te wijzen, waarop als antwoord terugkwam dat mijn bevinding een interessant gegeven was, maar niet relevant om aandacht aan te besteden. Pardon? Geintrigeerd door die reactie meldde ik het nog maar eens bij de Ombudsman/vrouw die de Volkskrant erop na houdt. En ook die reageerde opmerkelijk: "U hebt gelijk dat het twee foto's zijn. Maar zo kort na elkaar genomen om mensen van het plaatje te kunnen laten verdwijnen. Dat had natuurlijk in het verhaal beschreven moeten worden. " Dat was het.

Persoonlijk vind ik het merkwaardig dat een krant die aan waarheidsvinding hecht zelf zo morst in een artikel, dat nou net over rommelen met foto's gaat. Voelen ze hier de druk van lees- en kijkcijfers, hengelen ze net iets te gretig naar scoops? Wel snel een primeur willen, maar foetsie aandacht als blijkt dat er toch wat belangrijks over het hoofd gezien is. Daar lijken we toch iets van de gevolgen van onze digitale cultuur te zien. Een redactie die geen tijd meer neemt om haar feiten op juistheid te controleren. En achteraf haar uitglijers laat voor wat het is. He, maar dat was toch juist iets van al die minderwaardige gratis online nieuwsbronnen? Misschien was het laat op de redactie. En dachten ze daar 'We can't beat 'm , let's join 'm".
En hop, weer een slachtoffer.

LINKS
* Artikel De Volkrant, 30 december 2011...
* Mensen uit foto's poetsen, Lenin en Stalin wisten er wel raad mee...

Chillen op een random plek

Het is te ergerlijk voor woorden: week na week vergeten ze de afspraak bij de tandarts, en de huiswerkbegeleiding. Een jaar lang kunnen ze niet onthouden in welk lokaal ze op maandag Nederlands hebben en dat ze op dinsdag gymspullen moeten meenemen. Maar elke avond vinden ze met het grootste gemak de Random Plek waar ze met hun vrienden chillen. Hoe komt dat? Hoe kan het dat ze wel kunnen onthouden waar dat is? Ze moeten gewoon in het rooster zetten “Nederlands, random plek. Wiskunde, andere random plek”.

Grofweg onthoudt een mens op twee manieren. Met zijn prefrontale cortex onthoudt hij de dingen die maatschappelijk handig zijn om te onthouden. Dat je op 1 april je belastingen moet invullen. En dat op woensdag de container aan de straat moet. En dus die afspraak met de orthodontist. Met je hippocampus, onderdeel van het limbisch systeem, onthoud je de dingen die belangrijk voor je zijn, die je raken, waarvan het echt erg is als je ze vergeet. Zoals waar je vrienden chillen. Want als je dat niet onthoudt, dan kun je er niet bij zijn. En voor je het weet is er al weer een verkering aangegaan en uitgegaan. Dan kun je niet meepraten morgen. En wat is voor een puber erger dan niet meepraten?

Kan een puber er iets aan doen dat hij die random plek wel kan vinden en niet de orthodontist niet onthoudt? Nee niet echt dus. Want in de puberteit is de hippocampus ready to go en de cortex nog in ontwikkeling. Is het dus echt belangrijk dat een puber iets onthoudt, zorg dan dat je die hippocampus prikt: maak het belangrijk voor hem. Niet voor jou, als ouder of docent, maar voor hem. Wat levert het onthouden voor hem op? Dat is de vraag die beantwoord moet worden.

LINKS
* Per jaar zijn we gauw 40 dagen kwijt met zoeken naar vergeten zaken...
* Wereldkampioen O'Brien vergeet niet gauw iets...

Greatest Speeches of all Time

Al een paar maanden staart een mooie 3-dvd box me aan. "Bekijk me! Bekijk me!" roept hij in stilte.
"Greatest Speeches of All Time" bevat dan ook de krachtigste statements uit de geschiedenis. Kennedy, Churchill, King... you name it. "Do not ask what your country can do for you." "I had a dream." "From the savest places come the bravest words." Ondanks het folie dat er nog omzit hoor ik talloze classics al - in mijn hoofd. Retorische hoogstandjes die de wereld raakten, ijkpunten in de tijd. Ik ken de meesten al jaren, en volgens mij iedereen. Toch is het folie er nog niet af. Ik heb niks bekeken. Niks opnieuw beluisterd. En ik vraag me af waarom dat zo is.

Ik denk dat het al begon met het formaat van de box. Dat viel een beetje tegen. Om de een of andere reden had ik het gevoel dat machtige taal ook machtig verpakt wordt, in een grote doos. Alsof gewichtige tekst ook fysiek gewicht nodig heeft. Onzin natuurlijk, maar hoe dan ook: dat voelt toch even zo. En toen dat gevoel er eenmaal was, liet het me niet los. Eigenlijk heb ik al die speeches nooit gezien, maar ik vorm me er wel een beeld bij. Kennedy bij de Muur, een ademloze menigte als getuige van een historisch moment. Maar was dat wel zo? Heb ik dat plaatje er niet al zelf van gemaakt?

Ik ben bang dat het tegen gaat vallen. In gedachten heb ik al al lang een passend spektakeldecor bij de woorden gemaakt, dat er in werkelijkheid waarschijnlijk niet was. Blijken er omstanders met elkaar te staan keuvelen, lijfwachten te gapen, of duurt het citaat maar 7 seconden, en is het audio van fm radio kwaliteit. Dat gaat tegenvallen. Eigenlijk wil ik al die fraaie teksten gewoon even zo houden zoals ze nu nog voor me zijn: oneindige, ademloze momenten, met een perfecte cameravoering in daverend audio. Bigger then life, zoals onvergetelijke momenten nu eenmaal horen te zijn.

Het folie blijft erom.

LINKS
* Dvd 'Greatest speeches of all time'.
* Van George Bush jr. kun je in ieder geval altijd een prachtige Worst Speech maken...