Ik wil mensen die geweldloos communiceren slaan!

Laatst gebeurde het me weer. Ik maakte me ernstig zorgen om een vriendin die in de problemen zat. Ik nam contact op met een gezamenlijke kennis om te overleggen wat ik zou kunnen doen. Ik sms'te haar, schreef in dat bericht letterlijk 'ik maak me grote zorgen'. En ik kreeg als antwoord onder andere de geweldloos-communiceren-zin 'ik lees dat je je grote zorgen maakt' en vervolgens een nietszeggende zin over dat ze ging nadenken of ze op mijn vraag inging of niet. Nooit meer iets van gehoord.

Ik lees dat je je grote zorgen maakt! Knap van haar dat ze dat uit mijn tekst haalde. Ik vroeg om hulp! Niet om een lesje studerend lezen! Ja, als ik schrijf 'ik maak me grote zorgen' dan is in het algemeen de conclusie gerechtvaardigd dat ik me grote zorgen maak. Dat is een feit, heel fijn dat de ander dat heeft opgemerkt. Maar wel volstrekt zinloos. Want uiteindelijk deed ze niets, dus voel ik me dan erkend in mijn emotie? Wat een basisgedachte is achter geweldloos communiceren (gevoelens benoemen)? Nee natuurlijk niet. Ik voel me weggestuurd, terwijl die ander denkt dat ik niet weet dat ik weggestuurd ben, want ze heeft mijn emoties toch erkend?

De theorie bij geweldloos communiceren is dat je de feiten neerzet en dan aan die feiten gevoel verbindt. Dus je hoort niet te zeggen 'je zou toch vroeg thuis zijn vandaag? Want daarin is het feit dat de ander er nog niet is impliciet. En het idee dat de spreker heeft over een afspraak die er zou zijn over hoe laat iemand thuis was wordt meteen gepresenteerd als een schending van die afspraak: he klojo, je bent er nog niet en je zou er allang zijn! Volgens de aanhangers van het geweldloos communiceren  moet je zeggen 'ik zie dat je op dit moment niet thuis bent en dat ervaar ik als strijdig met onze afspraken'. Daarmee zet je eerst een feit neer  (die ander is ontegenzeggelijk niet thuis) en verbindt daar je gevoel aan 'we hadden volgens mij een afspraak en voor mijn gevoel heb je die geschonden'. Als mijn lief dat zo tegen mij zou zeggen, wist ze zeker dat ik nooit meer thuis kwam. Wat bedoeld is om het gesprek zuiver te houden en minder aanvallend werkt bij mij als een rode lap op een stier.

Ik wil mensen die zo omzichtig praten het liefste heel hard slaan. Maar echt heel hard. Er is niets oprechts aan zo voorzichtig en neerbuigend praten. Het klinkt of je je kleuter vertelt 'wat had mammie ook weer gezegd?' Als ik zeg dat ik ontzettend boos ben om iets, dan word ik pas echt boos als iemand het waagt om de woorden 'ik hoor dat je boos bent' uit te spreken. Het is simpel: Geweldloos communiceren lokt zinloos geweld uit. Gewoon ouderwets een potje ruziemaken over wat feit en wat gevoel is, dat lucht zoveel meer op dan dat hele op-je-handen-zitterige-ontevredenheid-uitstralende-onoprecht-en-geconstrueerde-geweldloze gecommuniceer.

Of had iemand daar iets op? Heeft iemand nu de behoefte om te zeggen 'ik lees dat je geergerd bent?'. Ik daag u uit!
:-)

LINKS
* Over NVC - Geweldoze Communicatie, gebaserd op het gedachtegoed van Marshall B. Rosenberg...
* Ze noemen het 'communiceren vanuit het hart'...