“Ja, iedereen had een onvoldoende!”“Die docent had helemaal niet gezegd dat we dat hoofdstuk ook moesten leren.”
“Het waren hele andere vragen dan in het boek”.
Wie heeft nooit op die manier z’n eigen onvoldoende voor een proefwerk verdedigd? Het is een klassiek voorbeeld van externe attributie: de oorzaak van een gebeurtenis bij een externe bron leggen – heb ik een onvoldoende? "Komt niet door mij". Echter, met het grootste gemak schrijven ze de zojuist behaalde voldoende voor een vak toe aan hun eigen capaciteiten: “Ik snapte het gewoon goed”, “ik had er goed voor geleerd”. Interne attributie dus: de oorzaak wordt bij zichzelf gezocht. Zijn ze zich daar zelf niet van bewust?
Natuurlijk wel – in de meeste gevallen wel.
Maar ze zitten ook midden in hun identeitsvorming. En daarbij spelen drie identiteiten een rol: wie ze denken dat ze zijn, wie ze zouden willen zijn, en hoe ze overkomen op de buitenwereld. Het spanningsveld tussen die drie is iets waar ze permanent mee bezig zijn: hoe zou het overkomen als ik dit zeg? Of dat. Welke identiteit versterk ik dan en is dat degene die ik wil versterken. En het halen van een slecht cijfer voor wiskunde: is dat wie ik wil zijn of juist niet? Is dat wie ik ben of juist niet? Is dat hoe anderen mij zien of juist niet? En waar ligt dan de oorzaak voor dat slechte cijfer. Intern of extern?
LINKS
* Attributietheorie... de Wikipedia way...
* Test de prestatiemotivatie van jongeren...
